Het is zondagmiddag half drie en ik tik dit. Vol ergernis naar mezelf toe, en tegelijkertijd klinkt er een stemmetje die het allemaal goed praat: afgelopen week zou ik mijn channel al ‘lanceren’ en het is niet gelukt. Stel je overigens niet te veel voor bij het woord ‘lanceren’ want het was puur en alleen de bedoeling om met drie video’s online te komen en het aan te kondigen op mijn Instagram. Maar zelfs dat bleek lastig.
Faal! Of toch niet? Ik kijk ondertussen naar andere websites, van verschillende mensen die een blog of YouTube channel gebruiken om hun creativiteit te uiten, om hun gedachten en gevoelens te kunnen delen met anderen. Zouden zij het net zo moeilijk hebben gevonden aan het begin, vraag ik me af terwijl ik de datum op mijn contentplanning aanpas. Ik vind tot nu toe niets van wat ik aan video’s heb gemaakt eigenlijk echt goed genoeg om live te zetten.
… En dan schiet opeens een video van Casey Neistat door mijn hoofd. Natuurlijk niet om een vergelijking met mezelf te maken. (HAHA! I wish!) Maar wel om een belangrijke boodschap te delen. Hij vertelde namelijk eens dat hij voorheen ook nooit zijn video’s online durfde te zetten – nooit vond hij iets goed genoeg, het kon altijd beter. En daarom is hij met dagelijks vloggen begonnen: om zichzelf te pushen ie-de-re dag iets te creëren en zo kon hij die mentale barrière omzeilen.
En ja, tuurlijk is het belangrijk om kritisch te zijn, maar soms moet je het gewoon DOEN. Alleen dan kun je leren van feedback en reacties. Daarom sluit ik vandaag een deal met mezelf om aankomende week online te gaan met wat ik tot nu toe heb gemaakt: video’s die ik ongetwijfeld over een paar maanden, of zelfs binnen enkele weken al, vreselijk ga vinden. Maar juist het live gaan is de enige manier om daar achter te komen. Right?
Here we go.
DIT GEBEURT ER ALS 